हिरीत पवायला:
हिरीत पवायला:
विनायक कदम:९६६५६५६७२३
फक्त महिलांसाठी – ओबेसिटी रिहॅबिलिटेशन प्रोग्रॅम
आता दहाच दिवसात, लठ्ठपणा कमी करा !
बारकं आसताना पानी आनी पवन हेजी लय तलप. घरापासन आमच्या तळ्यातन चिचनीला पान्याचा कॅनल गेलता. उनाळच तेला काटूकाट पानी. शनवारच शाळा सुटली की आनी उनाळ सुट्टीत मग छातीयेवड्या पान्यात क्यान नायतर भोपळा बांधून उड्या मारायच्या. पान्याच भ्या मोडल्याव परत भिरीरा उड्या सुरू झाल्या. आमच्या वस्तीवली, वारकऱ्याची, बेरडकीतली, इसभर पोरं. घरातन येताना टावेल,चड्डी , भोपळा,साबन घिऊन गडी निगायच. ऊन लागतंय म्हणून काय जन डोसक्याला चड्डी नायतर टावेल गुंडळायची.
पवायच मजी साद काम हाय वी. लय ताल. कापड काडून ऊन खायालाच अर्धा तास जायाचा. परत काय गडी आंगुळीच्या आदी वड्याकड हागाय घुसायच. सारं आवरल्याव मग कॅनलात धडा धड उड्या पडायच्या. तोंडाला आल्याला कॅनलच पानी बांधावन खाली जायाचं. बारकी पोर त्यात काय तरनं गडी आमच्यात याच. पान्यात बुडून आमच्या चड्ड्या वडायचं. बारक्या पनी लय अब्रूदार गडी आमी. लाज वाटायची.
फक्त महिलांसाठी – ओबेसिटी रिहॅबिलिटेशन प्रोग्रॅम
आता दहाच दिवसात, लठ्ठपणा कमी करा !
आमच्यात काळ परव्या मजी लय हुबलाक. मनसोक्त पवाव तर ती परव्यानच. कॅनल कडला आमचं रान. गडी रानात जाऊन लोळायचा. आंग भरून चिक्कूल लाऊन घ्याचा. आनी पळत यिऊन धाड शिरी पान्यात पडायचा. पवायच चांगलं तीन तीन तास चालायचं. तवर बायका धुनी धुयाला याच्या. बायांच धुनं धुताना पान्यात पडल्याल साबन काढून दयायला. तेंची व्हाऊन जानारी कापडं पान्यातन काडून दयायला लय पुरुषार्थ वाटायचा. बाया कौतुक करायच्या.
रानातन उनाचं तापून आल्याली बैल पानी प्यायला यंको आबाचा दाजी, बाळू चवान कॅनलमधी घालायची. गडी सांगायचं जरा थांबा रं बैल पानी पेत्यात. मग कोपरा धरून आतल्या आत पाय हालवत पवायचं. दाजी शिट्टी मारून बैलासनी पानी प्याय साद घालायचा. येकादा खुडील पानी हालवाय लागला की बैल पानी प्यायची नायत. दाजी म्हनायचा ये गाबड्या तुला सांगिटल्याल कळत का. चाबूक बगीटलास का? पाटीच कातडं गोळा करल. दाजी दांडगा गडी, लालभडक डोळ, आवाज मोठा आसनारा ह्यो बाबा चाबूक हानाय कमी करनार नाय म्हनून भ्या नं पोर चप धरून बसायची. बैलांच झालं की मग हाळ्या आणि शिट्ट्या. पानी उडवून आनंद व्यक्त व्हायचा.
फक्त महिलांसाठी – ओबेसिटी रिहॅबिलिटेशन प्रोग्रॅम
आता दहाच दिवसात, लठ्ठपणा कमी करा !
कॅनल मधन परत वड्यात मावल्यात पवायचं. आमच्यासंग पुरी बी आसायच्या. दांडगा कालवा. म्हसर पडल्यागत पान्यात पडल्याल गडी पान्यातन उठू वाटायचं नाय. परत हिरीत पवाय शिकलू तसं धुरळा मग. कड्यावन उडया मारत आंगातली मस्ती दावायची. शिवाशिवीचा खयोळ सुरू व्हायचा. काळं झारं पानी. कोपऱ्यात बसल्याली बेडक, ईरुळ ही कडू कवा पान्यातन जात्याती वाट बगत बसायची. आमच्या आरडन्यान ती गडी बावरून बसायची. पन येकादा इरुळा पाण्यात दिसला तर कड गाठोसतर गडी हागवानीव बसायचा.
हिरीत पऊन डोळं लाल भडक व्हायचं. भायर आलं की धुकाट पडल्यागत डोळ्याफुड पांडरा धूर दिसायचा, डबल छड्या नसायच्या. मग वल्या पिळून घालायच्या. उनांन वाळायच्या. मग हारबर, आंब ,चिचा काडायच्या. घरातन पुडीतन आनल्याली चटणी ,मीट, हाळद ,लावून कडावा करून गार सावलीत झाडाखाली डुलका काडायचा. पाऊसकाळ कमी झाला. हिरींनी तळ गाठला. आता गावाकडं बी मामाच्या घरला उनाळं सुट्टीला आल्याली तुरळक पोर पवाय दिसत्यात. काय बापय झाल्याल्या गड्यासनी आजून पवायच येत नाय. पवायचा त्यो आनंदीकाळ परत येनारं न्हाय.
फोटो सौजन्य : गुगल